* 1 mei 1930 - † 22 december 2015
Op 22 december 2015 is Matty Bolhuis overleden, in het ziekenhuis in Groningen, op de leeftijd van 85 jaar. Ze was geboren in Kantens. Ze was sinds 1991 weduwe van Jan Bolhuis, met wie ze zeven kinderen had gekregen. Het gezin groeide op aan de Hoofdstraat in Winsum. Ze was een gastvrije moeder. Een groot verdriet in haar leven was het verlies van het derde kind, Harry, op de leeftijd van nog maar vier jaar. Vader werkte in de groothandel. Zijn overlijden kort na het pensioen betekende voor haar een volgend groot verlies. Toch zat ze niet bij de pakken neer. In het huis aan Wierdaweg 6 dat was overgenomen van haar schoonouders, was ze gelukkig met de tuin om haar heen, met haar honden en buiten en binnen de vogels, met schilderen en handwerken, haar orgel. De liefde voor de natuur zat er van jongs af in, ze had creatieve en muzikale vaardigheden kunnen ontwikkelen en die ook graag ingezet voor anderen. Jarenlang was ze organiste in de Twaalf Hoven en speelde ze ook op de Passage, ze had bloemen verzorgd voor in de kerk en was net als haar man diaken geweest. Maar bovenal was ze moeder die genoot van de aandacht van haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinzoontje en van de feestjes die in familieverband gevierd werden. Het overlijden van schoondochter Tally had ook haar diep getroffen. Ze onderhield ook heel diepe en langdurige vriendschappen. De laatste maanden was ze weer opgenomen in Wierdezoom in verband met klachten aan haar been die haar mobiliteit al veel langer steeds meer beperkten. Helderheid van geest en interesse voor de wereld om haar heen behield ze tot het laatst. Korte tijd na een bescheiden operatieve ingreep gaf haar lichaam het op. In een dienst op maandag 28 december hebben we haar leven herdacht. Ze had zelf de liederen en de teksten uitgezocht, klassieke liederen en tenslotte de Apostolische Geloofsbelijdenis. Ze is begraven bij haar man. Boven de rouwkaart staat: ‘Niemand weet wat leven is. Alleen dat het gegeven is. En dat van dit geheimenis God het begin en einde is’.
Ds. Harmen Jansen