Zondag 9 maart
Lief Dagboek.
Vandaag begin ik in jou te schrijven. Pas was ik jarig en jij kwam over de post. Van oma.
Ik was al een hele tijd niet meer bij oma geweest. Mijn papa en mama gaan elke maand op zondag naar haar toe. Ik moet dan ook mee vinden ze. Maar ik vind het daar saai. Ze is oud. Ze zit altijd maar te zeuren over vroeger zus en vroeger zo.
De afgelopen maand had ik teveel huiswerk om mee te gaan vond ik dus. De maand ervoor.. nou, ik heb toen geloof ik gezegd dat ik erge hoofdpijn had.
Maar wat ik vandaag toch heb meegemaakt! Cool!
Ik zat in de trein van school naar huis. Het was druk. Komt er een man naast me zitten. Ja, klopt, er zat geen vriendin naast me. Eigenlijk nooit als ik eerlijk ben.
Begint die man tegen me te praten.
Ik keek hem raar aan. Maar hij keek heel vriendelijk.
Of ik een leuke dag had gehad.
Nou, niet zo erg dus. Moet je bij op ons op school zitten, en moet je dan Engels van die meneer ik weet niet eens hoe hij heet... ik zit nog liever weer op de basisschool.
Zegt die man ineens: jij bent verdrietig!
Dat was helemaal niet zo, dacht ik. Ik heb ook best lol. Soms.
Maar toen hij dat vanmiddag zei moest ik ineens huilen.
Zomaar in de trein. Helemaal niet stoer.
En het gekke was, het luchtte nog op ook.
Ik snap het nog steeds niet helemaal, van dat huilen. Misschien was het wel omdat er eigenlijk haast nooit iemand zo maar naast me gaat zitten. Nergens.
Ik moest uitstappen. Naar Winsum is maar een kort stukje.
Wat voor iemand zou die man toch geweest zijn dat hij zo dwars door je heen kan kijken?
Toen ik thuis kwam heb ik wel direct oma gebeld. Ik moest dat ineens van mezelf. (Normaal ga ik het eerst op een drinken zetten. Grote cola.)
Ik heb haar bedankt voor het leuke dagboek.
En ze vroeg ook al over school en ook of er leuke jongens zijn. Lief eigenlijk. Misschien heb ik best wel een vriendin. Al is ze dan al oud.
Johanna
Zondag 16 maart
Lief Dagboek,
Wat ik vandaag toch heb meegemaakt!
Ik geloof dat ik verliefd ben!
Er zit een nieuwe jongen in de klas,
wow, echt een ontzettend lekker ding,
met blonde krullen, en hij lacht zo lief.
Jos heet ie, helemaal geen player hoor, echt niet,
hij is gewoon ontzettend aardig.
Ik had al een paar keer naar hem gekeken,
maar ik durfde niks te zeggen.
Nou, vanmorgen was ik bijna te laat voor de trein,
ik had me weer eens verslapen, en kon nog net instappen.
De trein reed weg, en ik plofte hijgend op de eerste de beste stoel.
Zit ik tegenover Jos!
"Hoi Johanna, hoe is 't?" – vroeg ie. "Ehh, goed" zei ik.
Voor mijn gevoel had ik zó'n boei!
"Heb je je gehaast of zo?"
En ik weer: "Ja, ik heb me verslapen,
ik heb geeneens tijd gehad om te eten."
En zonder iets te zeggen pakt hij z'n broodjes tevoorschijn,
en geeft me er een.
Nou, ik zal je vertellen:
de rest van de dag heb ik geen honger meer gehad!
Johanna
Zondag 23 maart
Lief Dagboek
Au!
Wat doet dat zeer zeg, als je je vingers tussen de deur krijgt.
Ik kan nog steeds niet goed met mijn hand schrijven. Ik schrijf je dus met het toetsenbord met één hand.
Maar alleen met je linkerhand schrijven is niet handig als je rechts bent.
Ik liep de kamer in. Net op dat moment gaf mijn broertje aan de andere kant een keiharde duw tegen de deur.
Ik was boos natuurlijk. Ik heb heel hard geschreeuwd.
Hij deed het niet expres, zei hij.
Maar dat weet ik nog niet zo zeker! Want vanmiddag fietste ik uit school langs mijn oude basisschool.
Daar waren ze aan het buitenspelen op het plein.
En net toen ik keek zag ik mijn broertje een ander jongetje heel hard wegduwen.
Die viel op de grond. Met zijn hoofd op de stenen.
Maar de andere kinderen die erbij stonden vonden het prima, zo te zien.
Volgens mij stonden ze zelfs te lachen.
Thuis vertelt mijn broertje onder het eten wel eens over een klier in zijn klas.
Kan best wezen dat het dát jongetje was dat nu op de grond gooide.
Maar ik vond het geloof ik eigenlijk wel zielig.
Misschien komt dat wel door mijn eigen zere vingers.
Helemaal niet leuk als ze de deur keihard voor je dichtdoen.
Ik hoop niet dat mijn broer een pestkop is.
Johanna
Zondag 30 maart
Lief dagboek
Vannacht toch iets raars beleefd.
We zaten in de auto, naar verjaardagsvisite bij oom Peter.
Die is pas verhuisd. Mijn papa en mama kregen ruzie.
Want ze wisten de weg niet goed naar zijn nieuwe huis.
Volgens mijn moeder die stuurde moesten ze ene kant uit,
maar het scheelde niet veel of ze waren een straat ingereden met zo'n rond rood bord met witte balk.
Eenrichtingsverkeer. Mijn vader boos. Maar hij had ook niet gelijk,
want de weg die hij wilde rijden ging helemaal het dorp uit een of andere dijk op met alleen maar schapen.
Gelukkig hadden ze de tomtom bij zich.
Mijn vader dacht dat splinternieuwe straten er niet in stonden, maar dat was wel zo.
We hebben er zo een met zo'n neppe stem.
'Omkeren', 'Op de rotonde rechtsaf' 'rechtdoor' en zovoort.
Maar nu het rare.
Toen ik 's avonds naar bed ging moest ik nog even denken aan de ruzie
met mijn vriendin vrijdag toen we naar huis gingen uit school.
Ze zei iets heel onaardigs over mijn ouders en toen ben ik heel pissig geworden.
Ik weet niet meer wat ik gezegd heb, maar als ik boos word zeg ik wel eens gemene dingen.
Ik wilde er gisteren niet meer aan denken.
Maar toen ik in bijna in slaap viel hoorde ik ineens weer die stem van de tomtom.
'Omkeren'. 'Ga op de rotonde rechtsaf'.
Net alsof het een boodschap voor mij was. Dat ik misschien maar sorry moet gaan zeggen.
Wie stuurt er nu zulke boodschappen in mijn hoofd?
Johanna
Zondag 6 april
Deze zondag geen stukje uit het dagboek van Johanna
Zondag 13 april
Lief Dagboek,
Er is gisteravond zoiets ergs gebeurd!
Er was een feestje op school,
en eerst was het heel gezellig.
Maar toen kregen twee groepjes ruzie met elkaar.
Een jongen lag op de grond
en toen begonnen die anderen tegen hem aan te trappen.
En Jos, weet je nog wel,
die nieuwe jongen uit onze klas,
probeerde ze tegen te houden,
maar toen kreeg hij zelf een hele harde klap.
En nu ligt hij in het ziekenhuis.
Gelukkig schrokken die andere jongens zó,
dat ze meteen ophielden met vechten.
O, ik ben zo verdrietig.
Ik wil heel graag weten hoe het met hem is.
Johanna
Zondag 20 april
Lief Dagboek
"Wat ben jij soms toch opstandig!"
Dat mopperde mijn moeder deze week. En ik werd ook boos.
"Nee, jij doet moeilijk!" heb ik geloof ik toen geroepen.
Maar daar werd ze alleen nog maar bozer van.
Ik wilde naar de stad. Met een meisje uit mijn klas, naar the Passion.
Super joh, wanneer kun je nu naar een groot optreden met allemaal
popnummers en mensen van TV? En dat in Groningen op de Vismarkt!
Ik kreeg er een hele discussie over met mijn moeder.
"Donderdag is je vaste trainingsavond, je kunt niet zomaar wegblijven".
En dan alleen met een vriendin 's avonds in de stad, tussen die mensenmassa,
en veel te laat weer thuis.. Nee hoor, daar 'ben je nog veel te jong voor'.
Wat is ze dan overbezorgd, ik kan echt wel voor mezelf zorgen hoor!
Gelukkig is ze toch nog bijgedraaid toen ze hoorde dat The Passion
het lijdensverhaal van Jezus uitbeeldt.
Vond ze het ineens toch goed dat ik heenging, jippie!
Ik ben dus gelukkig wel geweest en het was hartstikke gaaf!
Bij die vrouw in het blauw die de moeder van Jezus speelde,
moest ik een beetje aan mijn eigen moeder denken.
Ik begrijp haar ook wel, je kind loslaten is ook moeilijk.
Maar ik ben blij dat ik opstandig ben geweest.
En Jezus heeft mij dus gered zou je kunnen zeggen.
Want dankzij Hem mocht ik toch.
Heb nog steeds dat laatste liedje in mijn hoofd:
"Kijk omhoog, naar de zon, zoek niet naar een antwoord,
laat het los, hou je vast aan mij!"
Ik zal proberen om Hem ook vast te houden.
Liefs, Johanna