De film 'The Stones Cry Out' hebben we 22 september 2015 bekeken. Het verhaal van de Palestijnse christenen over de Naqba (‘de ramp’) van 1947-1948 en het leven daarna in Israël en onder bezetting, indringend verteld door henzelf. Het heeft een diepe indruk op mij achter gelaten.

De verhalen van de mensen die het meegemaakt hebben, hoe in de nacht van 29 november 1947 in drie minuten tijd over hun lot werd beslist in de algemene vergadering van de V.N . In die nacht verloren de Palestijnen de zeggingschap over hun land en werden verdreven uit hun dorpen, hun grond vruchtbaar bouwland werd van hen afgenomen, om er later als arbeider terug te keren en te werken op het land wat hun eerder toebehoorde.
Het zijn ingrijpende verhalen die je door de jaren heen een andere kijk geven op hun leven. Zoals het verhaal van Claire Anastas over de muur die rond het graf van Rachel acht meter hoog werd gebouwd. Hoe verdrietig haar kinderen waren toen ze bij thuiskomst uit school zagen dat hun huis werd ommuurd, en haar jongste zoon zei: Mama na alles wat we meegemaakt hebben al dat lijden “leiden we nu al jaren een afschuwelijk leven, dit is het einde worden we nu begraven in een grote graftombe?” De muur die mensen uit elkaar haalt omdat ze elkaar niet meer kunnen ontmoeten de ene familie aan de ene kant en de andere aan de andere kant van de muur.
De film eindigt met de woorden uit Lucas 19:40-41: "Neem van mij aan de stenen zullen het luidkeels uitroepen, als zij zwijgen. Toen hij dichterbij gekomen Jeruzalem zag liggen".

Na een korte bespreking hebben we afgesloten met het lezen van enkele verhalen uit het boekje: ‘Getuigen van Soemoed, Palestijnse verhalen op de muur in Bethlehem’. De betekenis van Soemoed is :vastberadenheid of veerkracht.

Hanny Zwart