* 14 april 1942 - † 14 december 2017

“Een sterke vrouw, wie zal haar vinden?” Het was de vraag waar de bijbellezing tijdens haar afscheidsdienst mee begon. Willem, Afke’s man, heeft het geluk gehad deze sterke vrouw te vinden, zo’n 16 jaar geleden. Hij kende haar al, eerst als koffiejuffrouw, later als hoofd van twee restaurants van wat nu DUO heet. Maar pas toen ze elkaar, met behulp van haar dochter Jeanette, ook buiten werktijd ontmoetten, sloeg de vonk over, en gingen ze samen verder. Voor beiden de gelukkigste jaren van hun leven.

Afke was iemand die gewend was zichzelf te redden, en verwachtte dat ook van anderen. Ze was geen moeder die na schooltijd klaar zat met thee en koekjes. Uit zichzelf was ze niet erg toeschietelijk, maar wel gaf ze graag en goed advies over hoe je dingen moest aanpakken. Ze kon heel goed regelen, voor anderen en voor zichzelf, en dat was ook om de innerlijke onrust te beteugelen, die zich uitte in de vele verhuizingen, en het voortdurende gesleep met meubels.

Nadat ze bij Willem was ingetrokken kwam er rust, en werd ze milder, er was tijd om op de bank te zitten, met de poezen, om boeken te lezen, en vooral ook om samen dingen te ondernemen: wandelen en fietsen: Zeeland was de favoriete bestemming. Zelfs afgelopen zomer nog fietsten ze op hun nieuwe fietsen rond het Veerse meer. Willem en Afke hadden hun zaakjes goed op orde, totdat vier jaar terug de gevreesde ziekte kwam en een domper zette op hun levensgeluk.

Ze overwon het, leek weer verder te kunnen gaan, totdat begin 2017 opnieuw een jobstijding kwam. Maar ook nu ging ze ervoor, en kwam ze er bovenop, totdat later in het jaar bleek dat er niks meer aan te doen was.

Afke was niet zo heel gelovig, of kerkelijk. Pas met Willem hervond ze de weg naar de kerk. Voor haar was het woord vertrouwen belangrijk. Dat het uiteindelijk toch goed komt. Dat vertrouwen overwint de twijfel en de vragen – het is een vertrouwen dat niet uit de lucht gegrepen is, maar dat gegrond is in de grote liefde die er tussen Willem en haar was.

Liefde is eeuwig, is eeuwigheid – daarin ontdek je iets wat nooit vergaat. Sommigen noemen dat God. Niet een God ver weg, buiten ons, maar juist diep in ons, als de kern van ons bestaan. We vieren dat met Kerst: dat God zichtbaar wordt in een mens, zoals God zichtbaar wordt in élk mens die van liefde leeft. Wie dat ziet en gelooft raakt vervuld van dankbaarheid, omdat je je rust en je thuis gevonden hebt.

Een thuis waarvan de Borgweg een voorafbeelding was, beeld van het grote thuiskomen dat ons allen te wachten staat. En als we de verhalen over bijna dood-ervaringen mogen geloven, worden we daar opgewacht door allen met wie we hier in liefde waren verbonden.

Ds. Ignace Frénay