* 30 maart 1948 - † 26 november 2013

Op 2 december namen we in De Poort afscheid van Alie Prins, geliefde echtgenote van Gerhard, moeder van Hilde (die in 1994 overleed), Kornelis en Rieneke, die haar samen met Stefan twee kleinkinderen schonk, Kirsten en Bauke. Tot het laatst toe was ze helder, en beschikte ze over een grote dosis humor.

Al vanaf 1988 leed Alie aan een sluipende ziekte. In februari 2011 lichtte ze iedereen in over hoe het met haar ging, en hoe ze heen en weer geslingerd werd tussen hoop en vrees. Er was zicht op een levertransplantatie; iets waar zij naar toe leefde. Maar het ziekteproces haalde deze hoop op een verlengd leven in.

Alie wilde haar hele leven iets voor mensen doen, het liefst vanuit het geloof. Maar daarin raakte ze zwaar teleurgesteld, nota bene door de Bijbelschool in Brussel die ze op jonge leeftijd bezocht. Ze raakte haar geloof kwijt door de schijnheiligheid die ze daar tegenkwam. En dat werd er later niet beter op toen de kerk van Winsum zuchtte onder de gevolgen van een vervelend conflict.

Alie zocht, tastend, naar nieuwe beelden en nieuwe woorden voor haar geloof. Een van die beelden was De engel van de laatste troost, van Hendrik Werkman. Huub Oosterhuis schreef daar de tekst bij: "Zend mij de engel van de laatste troost, de ogen van de mens. Onthoud mij niet een mens die zegt hier ben ik." Hier ben ik: het is een echo van de naam van God die zich aan Mozes bekend maakt als: Ik zal er zijn voor jou.

Alie was zelf voor velen die engel van de laatste troost, vooral voor man en kinderen, voor de patiënten en de ouderen die ze verzorgde, de familie die ze bijstond. Niets was haar te veel. Zij geloofde in de mens, en daar verwachtte ze veel van, te veel soms. Voor haar was het vanzelfsprekend anderen bij te staan, op ze af te stappen, te vragen hoe het met ze ging. Maar omgekeerd was dat niet altijd het geval, en daardoor raakte ze soms teleurgesteld in mensen. Toch liet ze zich niet uit het veld slaan, en ging door met waar ze op hoopte en waarin ze geloofde: een wereld van vrede voor iedereen.

Ds. Ignace Frénay