In memoriam Danny Patrick Pol
* 8 augustus 1986 - †29 januari 2011

Met de moed der wanhoop heeft Danny de stap gezet. Want dat heb je wel nodig: moed. De dood in de ogen kijken, en waarom? In de hoop op iets beters, iets moois, een wereld zonder strijd, zonder lijden. Dat vraagt om respect voor wat hij deed. Hij was op zoek naar een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, hij geloofde in God. De wereld was voor hem een hel, die hij wilde ontvluchten, naar boven, naar de hemel, naar God – retour afzender. Op school was hij vaak afwezig, hij werd gepest, hij ontvluchtte de school, en was het liefst op zichzelf. Hij was, hoe onbegrijpelijk, niet tevreden met z'n uiterlijk, met zichzelf. Je niet geaccepteerd weten is op die leeftijd dodelijk. Er moet iets in hem zijn geknapt, want was hij niet altijd een vrolijke jongen, die je altijd groette, zorgzaam voor dieren, graag op de boerderij? De wereld van de drugs en bijbehorende vrienden, bood hem een toevluchtsoord, maar het was toch niet wat hij zocht. Wat hij wel zocht kunnen we slechts raden, want er blijven zoveel vragen, zoveel verdriet, zoveel boosheid ook: waarom heb je ons niet om hulp gevraagd? kenden we je dan zo slecht? wat hadden we méér moeten doen? waarom heb je ons verlaten? Tot zover, en niet verder liet hij zich kennen. Hulp wilde hij ook niet. Hij streed zelf, alleen met z'n muziek, liggend op z'n bank, voelde de aanwezigheid van zijn overleden oom Bert, en dat gaf hem kracht. Hij verlangde naar het voorjaar, naar de zon. Hij had een hang naar het licht, als tegenbeeld van de duisternis waar hij onder leed. Zoals een zonnebloem zich keert naar het licht, gouden stralen rondom een donker centrum, zo verlangde hij naar het eeuwig licht, naar God, van wie de psalmschrijver zegt: "Voor U is de nacht even licht als de dag, de duisternis even stralend als het licht". We kunnen hem nabij zijn, met goede gedachten en herinneringen, door met liefde aan hem te denken, door respect voor wat hij deed, hoeveel pijn het ook kost, en hoe oneens we het er ook mee zijn. Zo helpen wij hem op de reis naar het licht, waar hij – dat geloven wij – welkom is in Gods huis. Daar, in die nieuwe hemel, is het gedaan met pijn en verdriet, met lijden aan het leven, dáár zal hij leven, eindelijk. Moge dat zijn vader Johan, zijn moeder Ineke en haar vriend Kees, z'n oma en verdere familie en vrienden tot steun zijn.

Ds.Ignace Frénay

Gedicht

Wat is er in je omgegaan
eer wat je deed, gebeurde?

O, diepbetreurde,
dit raakt niet meer bij ons vandaan.
Een wereld is in ons vergaan.

Ontvang heer God uw kind,
voor wie dit leven veel te veel werd,
in uw onaantastbaar paradijs,
waarin geen grijs de geest omnevelt,
waar het ongestoord en ongehinderd
wandelt in het wit.

Wij gaan straks naar zijn laatste rustplaats
en zeggen ondanks ons verdriet:
hij kwam terecht.

(Geert Boogaard)