In memoriam Tamme de Vries

*27-8-1929 IJlst - †15 febr 2020 Winsum)

Op donderdag 20 februari vond het afscheid plaats van Tamme de Vries, met een dankdienst voor zijn leven in de Centrumkerk en aansluitend de graflegging in de Hof van Obergum. Tamme is 90 jaar geworden. Sinds 2018 was hij weduwnaar van Hieke Holwerda. Hij was tot het laatst trouw bezoeker van de kerkdiensten, de gespreksgroep en (als enige man) van het schrijfcafé. Hij was een oprjochte Fries. Op zijn elfde had hij de Elfstedentocht geschaatst, januari 1941. Te jong voor het ‘kruisje’! Door ziekte van zijn vader kwam hij als oudste thuis na militaire dienst achter de toonbank in een kruidenierszaak. Doorleren voor iets anders zat er niet in. Hij groeide door naar de groothandel en later de leiding van een distributiecentrum in levensmiddelen. Het gezin verhuisde naar Winsum.
‘Meneer de Vries’ was een bekwame zakenman die ook in heel wat andere verbanden leidinggevende verantwoordelijkheden kreeg, zoals bij het korfbal, het bestuur van Winkheem, de kerkenraad, de politiek. ‘Streng, maar onrechtvaardig’ zei een van de zeven kinderen met een kwinkslag, terugkijkend op de manier waarop hij thuis de pubers in het gareel hield. Hij zette alles op alles om ze allemaal door te laten leren. Die kans kreeg hij zelf pas toen het pensioen aanbrak. Hij genoot van de vrijheid een cursus theologische vorming te doen, reizen te maken met Hieke en om alsnog op zijn manier schrijver te worden. Tot 2015 konden we in bijna elk nummer van Klankbord een beschouwing van Tamme lezen. Terugblikken op kerkdiensten, jeugdherinneringen en dagelijkse wedervaardigheden in de familiekring werden met de lezer gedeeld. Hij ging met zijn tijd mee. Van hem geen kritiek op vernieuwingen in de kerk, blij dat hij zelf ook het ‘regel op regel en gebod op gebod’ van vroeger achter zich had kunnen laten. Wat zat zijn geheugen vol met dichtregels, liederen en wijsheden van vroeger en wijze gezegdes van zijn moeder. De liefhebber van allerlei takken van sport hield zich tot het laatst zoveel mogelijk fit. Direct na het overlijden van zijn vrouw Hieke in de zomer van 2018 zat hij ook weer in de kerk. Maar dit grote verlies ook sportief te nemen viel hem niet mee. De enorme steun van zijn gezin maakte het draaglijk. En het aandacht geven aan heit en pake was voor het gezin een dankbaar werk. Omgekeerd genoot hij van de rol van patriarch van een grote familie. Zijn pen ligt nu voor goed stil. Zijn taak zat erop. Ook daarover was hij resoluut. Hij had er vrede mee dat zijn tocht tot een einde kwam. Zijn ogen hadden veel goeds gezin. Met de gebedsregel uit Psalm 25 ‘dat uw hand ons toch behoede’ had hij ooit afscheid genomen van de kerkenraad. Die regel staat boven de kaart. In een van zijn Stikjes schreef hij ooit over ‘rentmeesterschap.’ Het betekent volgens hem: ‘je zaakjes zoveel mogelijk zelf opknappen, maar wel in vertrouwen, ook als je nog maar een kleine toekomst hebt.’ Het was de theologie van Tamme in een notedop. Maria Adriaanse, ‘cafébaas’ van het schrijfcafé, schreef voor hem een zogenaamd elfje:
Tamme
wijze man
stil en bescheiden
kroniekschrijver van eigen leven
uitgeschreven

Ds. Harmen Jansen