PGWO Protenstantse Gemeente Winsum-Halfambt

*18 februari 1934    † 6 oktober 2016

De laatste jaren werd hij al geplaagd door vermindering van zijn mentale vermogens. Naar buiten toe bleef dat redelijk onzichtbaar. Guit bleef levendig, druk in de weer, veel onderweg of in de weer in zijn kas of tuin, spraakzaam en vol anekdotes en gevatte opmerkingen. Zijn gezin zag beter dat lang niet alles meer goed lukte. Eind september kreeg hij na een familiefestijn een herseninfarct waarvan hij niet meer herstelde. De foto die hij voor de startzondag van zichzelf had laten maken, heeft hij niet meer in de kerk gezien. Na een moeilijke laatste week is hij in de Wierdezoom overleden, 82 jaar oud. Dankzij de liefdevolle steun van Akkie, meer dan 56 jaar zijn echtgenote,  en van de kinderen Hanneke, Martine en Peter heeft hij zo zijn hele leven kunnen doorbrengen op de plek waar hij was geboren. "Mijn leven is maar honderd meter lang" was een uitspraak van hem. Wieg en graf en alles wat er tussen zat, liggen vlak bij elkaar. Vader Bakema was er al begonnen met een tuinbouwbedrijf. Guit was de zesde van de zeven kinderen die er geboren waren (een bij de geboorte overleden). Hij zette uiteindelijk alleen het bedrijf voort en bouwde het uit tot bloemenzaak, kwekerij  en hoveniersbedrijf tegelijk. Na zijn pensionering en de splitsing en overname bleef hij van heel dichtbij betrokken. Ook toen hij niet meer zelf mocht autorijden, maakte hij graag de wekelijkse tocht mee om groenafval af te voeren. Bedrijfswagens en rondrijden door het Groningerland behoorden ook tot zijn liefhebberijen. Net als zingen in het mannenkoor zolang als het bestond en een uitgebreid netwerk van sociale contacten onderhouden via veelvuldige ‘zoete invallen’. Voor zijn kinderen was hij een prettige vader geweest die hen graag had meegenomen op zijn tochten, voor de kleinkinderen een humorvolle opa. En elke dag was er thuis dat moment van samen hardop lezen uit de Bijbel en gebed. In een nuchter maar diep geloof. ‘Mijn God vergeet mij niet’ staat er boven de kaart. Op 12 oktober vond de dankdienst voor zijn leven plaats en aansluitend de begrafenis.

Ds. Harmen Jansen

* 14 juli 1957 - † 11 mei 2014

Jan Visser werd bijna 57 jaar geleden geboren en gedoopt in Enkhuizen. Hij groeide op met drie zussen op een polderboerderij. Na zijn schooltijd maakte hij een wereldreis. Een beetje Einzelgänger. Hij ging werken in de groenvoorziening, werkte zich op tot uitvoerder en projectleider. Hij ontmoette Enriëtte Rozema uit Bedum. Ze trouwden en gingen wonen in Drenthe. Daar ligt ook hun eerste kindje Lourens begraven. Een verdrietig verlies maar Jan wilde er niet in blijven hangen. Toen zijn werk in Ulrum kwam te liggen betrok het gezin een nieuw woning in Winsum, Ommegang 36. Bram en Nathalie groeiden er op met een vader die vooral hard werkte en de tuin deed. Zijn werk was zijn lust en zijn leven. Hij dacht praktisch en was doortastend. Ook van zijn persoonlijke tegenslagen maakte hij projecten die om een aanpak vroegen. De eerste tegenslag was nu dat hij ontslag kreeg omdat er geen werk meer was. Kort erna kreeg hij slokdarmkanker. Met een enorme wilskracht doorstond hij een zwaar behandelingstraject. Het mocht niet voor lang zijn. Jan had nog vakantieplannen voor deze zomer, verder keek hij ook niet meer, maar het bleek niet haalbaar. Naarmate het einde naderde werd ook meer van zijn emotionele binnenkant zichtbaar. Er bleek een heel warm hart te kloppen voor zijn gezin te zijn. En een diep geloof. Ook al was hij al lang geen kerkganger meer, het moest bij zijn uitvaart over verwondering over de schepping gaan. Over de grootheid van de Schepper dus. En niet zo lang geleden had hij het gewoon gevoeld: een hand op zijn schouder en een stem die zei: 'het komt goed, jochie!' Wat er ook gebeurde. Op een stralende voorjaarsdag legden we zijn lichaam hier in Winsum in de aarde.

Ds. Harmen Jansen

*16 mei 1933 - †7 december 2016

Sytske en Freerk Wind waren en bleven Frysk, ook al woonden ze sinds 1966 in Winsum. Vierenzestig jaar geleden heeft Freerk haar op de galerij van zijn kerk ontdekt. Meer dan 58 jaar waren ze samen getrouwd. Ze kregen drie kinderen, Uilke, Greet en Nynke en vijf kleinkinderen. Na de geboorte van de kinderen pakte Sytske haar werk weer op, nog niet erg gebruikelijk in die tijd. Ze werkte in de wijkzorg en de kraamzorg. Maar zo was ze:  ze liet zich niet door anderen programmeren. Met smaak kon ze vertellen over de eigenzinnigheid die ze als jong meisje al had. En hoe vader een oogje toe deed. Het kleurde ook haar omgang met het geloof. Geen opgelegde theologie! Haar kinderen hadden zo een moeder bij wie veel kon. En haar grote betrokkenheid ging over op de kleinkinderen.
Naast en na het werk en het gezin was ze ook op andere fronten actief. In de siertuin, haar grote passie. Tuinreizen en andere reizen in binnen- en buitenland, de cursus Engels, de Passage, in het bijzonder de leeskring, het onderhouden van familiebanden en vriendschappen, veel stilzitten was er niet bij, behalve ’s zondags samen in de kerk. In 2010 moest ze een zware operatie ondergaan. Twee jaar later bleek de kanker terug te zijn. Met grote beslistheid heeft ze de invloed daarvan op haar leven bevochten. Zoveel mogelijk opgewekt blijven kijken naar wat nog kan en zo weinig mogelijk zelfbeklag was haar devies. Ze moest van alles minderen, maar het gezinscontact werd eerder geïntensiveerd. Tot voor kort hanteerde ze nog zelf de snoeischaar. De leeskring kreeg eind november nog een zorgvuldig voorbereid verhaal  van haar. En er werd samen gelachen. Maar het vergde wel steeds meer van haar.  Kort na de vervroegde sinterklaasviering met het gezin kwam ze in het ziekenhuis terecht. Maar ook in bed zat ze daar nog keurig in de kleren. Op 7 december bezweek haar hart.  Ze is 82 jaar geworden. Dinsdag 13 december vond de dankdienst voor haar leven plaats. Ze heeft geleefd zoals haar bloemen: met het gezicht naar het Licht.  Op de kaart stonden woorden uit Psalm 139 waarin ze zichzelf had herkend. ‘Heer, Gij doorgrondt en kent mij, gij weet van mijn zitten en opstaan’.  

Ds. Harmen Jansen

* 29 augustus 1938 - † 1 juli 2014

Dinsdag 1 juli 2014 is Marten Kasper overleden, ruim 75 jaar oud, Nieuwstraat 35, enkele dagen na ziekenhuisopname. Marten was ter wereld gekomen als tweede in een gezin met uiteindelijk zes kinderen. Hij kwam niet helemaal volgroeid ter wereld en dat betekende in zijn kindertijd heel veel ziekenhuisverblijf, een jaar lang een gipsbeen, veel schoolverzuim en levenslang lichamelijk beperkt. Maar hij kreeg thuis alle hulp en steun die hij nodig had, zorgzaam maar ook nuchter. Hij hoorde er normaal bij en een beetje extra inspanning voor broer Marten was ook vanzelfsprekend. En in het dorp zetten jongens met succes een actie op touw voor een fietskar met handbediening. Vader moest toen de weg naar de boerderij op Schilligeham wel gaan verharden. Na de lagere school ging hij aan het werk bij schoenmaker Knoops en toen de sociale werkplaats in Wehe-den Hoorn werd geopend was hij een van de eerste werknemers. Daar ontmoette hij Stienie van der Zijl. Ze trouwden in de Gereformeerde Kerk van Ulrum. Ze hebben een gelukkig huwelijk gehad van 41 jaar. Ze konden zich samen goed redden en met de aangepaste auto ver komen. Marten was handig en praktisch. Een paar jaar gelden kwamen er nieuwe gezondheidsklachten, met kort achter elkaar twee lange periodes van ziekenhuisverblijf en revalidatie. Toch kwam hij weer thuis. Tot vorig weekend.
Op maandag 7 juli vond de dankdienst voor zijn leven plaats, gevolgd door zijn begrafenis. De tekst die ze meegekregen hadden bij het huwelijk stond nu opnieuw centraal. 'Werpt al uw bekommernis op Hem, want Hij zorgt voor u', uit Psalm 55 overgenomen in 1 Petrus 5. Met de internetverbinding met de kerk en met regelmatig voorlezen uit een bijbels dagboekje had hij dit geloof ook steeds gevoed. 

Ds. Harmen Jansen

*15 februari 1929 - † 6 september 2016

Maandag 12 september vond in Schildwolde in de besloten kring van naaste familie de uitvaart plaats van Aaldert Duister, op 87-jarige leeftijd overleden in het verzorgingshuis in Leens waar hij de laatste tweeenhalf jaar verbleef. ‘Ali’ was opgegroeid in Noordbroek, als derde zoon in een schildersgezin. Na de MULO kreeg hij werk op het gemeentehuis, eerst in Zuidbroek, en via een paar tussenstations in 1957 in Eenrum. Via de liefde voor de muziek die er van huis uit diep in zat, had hij in Schildwolde Geessieen Hoogakker ontmoet. Met haar betrok hij in dat jaar een woning in Eenrum. Ze bleven er tot haar dood. Van 1961 tot zijn VUT was Ali gemeentesecretaris. Hij kende het dorp door en door en raakte er helemaal mee vergroeid. ’s Middags na het eten werd er altijd een ommetje gemaakt, ook na het pensioen werd er nog veel rondgewandeld. Het bracht veel contacten mee, maar ook informatie voor het werk. Daarnaast was hij actief in allerlei andere dorpsorganisaties, vaak als secretaris: het kerkkoor, de kerkenraad, het oranjecomité, het bestuur van het bejaardentehuis, de historische kring, en voor de bollenteelt. Het echtpaar had geen auto en ging nooit op vakantie. Hun enige zoon Jelte bleef ook in het dorp wonen, zijn vrouw Freerkje werd een belangrijke steun en toeverlaat en het echtpaar genoot ervan dat de twee kleinkinderen dichtbij opgroeiden. Verdrietig was dat de laatste jaren zijn geestelijke vermogens ernstig achteruit gingen. Al voor het overlijden van zijn vrouw in 2014 was hij opgenomen in Leens. Ali was een goedwillend mens. Via zijn vrouw was hij bij de kerk betrokken geraakt en had hij belijdenis gedaan. Bij het afscheid lazen we de belofte van het Evangelie: ‘gelukkig wie nederig van hart (‘arm van geest’) zijn, want voor hen is het koninkrijk van de hemel’ (Mattheüs 5: 3).

Ds. Harmen Janen

 * 5 februari 1935  -  † 9 september 2016

Maandag 5 september waren Garrie en Ankie 55 jaar getrouwd. Dat weekend was hij met de wensambulance nog een keer op de boerderij geweest waar hij zo goed als zijn hele leven had doorgebracht. Omringd door zijn kinderen en kleinkinderen leverde het een mooie foto op. De vrijdag erna is hij thuis op de Schilligehamsterweg 12 overleden, 81 jaar oud. Op een bijzondere manier was het leven zo voltooid. Garrie was een veehouder in hart en nieren. Het bedrijf van zijn ouders was bij hem in goede handen. Met Ankie had hij al jong verkering. Zij-aan-zij hebben zij na hun huwelijk het bedrijf voortgezet en uitgebouwd. Het was bij tijden heel hard werken, maar Garrie was een man van geloof, hoop en liefde. Geloof in de toekomst, opgewekt en opgeruimd, en vol liefde voor het land, het vee, het bedrijf, het gezin. Net als zijn vader had gedaan, fokte hij ook graag. Het had hem verschillende prijzen opgeleverd. En op het bedrijf waren er vaak stagiaires. Met sommigen bleef de band altijd bewaard. De twee dochters Marja en Teresia sloegen hun vleugels breed uit. Hij volgde het met interesse. De band bleef intens. Zoon Philip werd zijn opvolger. Bij het bereiken van de AOW-leeftijd maakten Garrie en Ankie plaats voor zijn gezin. Ze vertrokken naar het dorp, maar bijna tot het laatst kwam hij dagelijks meehelpen. Ook in de kerkgang was hij het rustiger aan gaan doen. Maar hij geloofde wel, zei hij kort maar krachtig die laatste week bij herhaling. Oude gezangen op de tv was hij luid (en te snel) blijven meezingen. Het laatste half jaar ging zijn gezondheid gestaag achteruit. Garrie vroeg er geen grote aandacht van anderen voor: ‘ain regel’ op de Kerkgroet in de week van het huwelijksjubileum was genoeg. Op de warme middag van donderdag 15 september is onder grote belangstelling zijn leven herdacht. De dankbaarheid kon echt het verdriet overheersen. Zijn lichaam rust nu op de Algemene Begraafplaats. En de meeste van geloof-hoop-liefde was ook bij hem de liefde (1 Cor. 13:13).

Ds. Harmen Jansen

* 2 juni 1945 – † 30 september 2014

Op dinsdagmiddag 30 september 2014 is Joke Wierda overleden, thuis op Munsterweg 13, 69 jaar oud. De week ervoor was er nog een serie bestralingen afgerond tegen de pijn. Ze keek nog uit naar het voorjaar, maar het ging niet meer. Van de eenenveertig jaar die ze in diepe verbondenheid met haar vriendin Menke Aikema heeft geleefd stonden er ruim dertig in het teken van het gevecht met kanker. Ze was er lichamelijk door beperkt geraakt, van een rolstoel afhankelijk. Maar ze liet haar geest er niet door beperken en heeft steeds een enorme wilskracht aan de dag gelegd. Haar werk in het lab in Groningen had ze wel moeten opgeven. Maar ze heeft het kostbare geschenk van het leven dat ze met hulp van allerlei kuren gretig naar zich toe haalde zo goed mogelijk willen besteden. Het gehandicaptenplatform, werken in het bestuur en de organisatie van de Wereldwinkel, vrijwilligster samen met Menke in de Van Mesdagkliniek, daarnaast samen veel samen reizen, vakantieweken met andere vriendinnen, familiebezoek afleggen en ontvangen. Samen hadden ze een grote familie. Ze was als zesde van acht kinderen in het Friese Heeg geboren, net na de bevrijding. En Joke was een samenbindende factor die genoot van de aandacht die ze aan neven en nichten mocht geven en de genegenheid die ze omgekeerd ontving. In onze gemeente heeft ze een grote rol gespeeld bij de voorbereiding en als stimulator van de Thomasvieringen en de Taizégroep. Met haar diepe en doorleefde spiritualiteit, gevoed door meditatie en een vrije houding ten opzichte van geijkte opvattingen over geloof, heeft ze bij veel mensen een onuitwisbare indruk achter gelaten. En hoe brozer haar lichaam werd, hoe duidelijker deze geestkracht en liefde straalde. Dankzij de diepe verbondenheid met God die ze ´de Bron van liefde en kracht´ noemde, als een boom aan levend water. Voorop de rouwkaart staan twee niet voor niets knotwilgen. Na de afscheidsdienst op 6 oktober is het lichaam van Joke in haar graf gelegd op de Algemene Begraafplaats. 'Laat ons maar elkaar omringen, met de moed om door te gaan'.

Ds. Harmen Jansen