PGWO Protenstantse Gemeente Winsum-Halfambt

* 27 april 1926 - † 6 februari 2015

Op vrijdag 6 februari 2015 kwam het levenseinde voor mevrouw Antje Smelt-Ballast, thuis op de Oude Ae 6. Vijftien jaar geleden kwam ze daar wonen. Een hele stap, want ze was een rasechte Twentse, dat kon je na twee zinnen al horen. Ze kwam met haar twee zoons Gerrit en Gerard en schoondochters Hannie en Ineke en de kleinkinderen mee, die de ouderlijke boerderij in Vriezenveen moesten opgeven en hier verder gingen. Ze heeft er een heel goede oude dag gehad, want ze wist enorm te genieten van het uitzicht over de weilanden, het vee voor haar raam en het bedrijf van haar zoons waar ze alles van mocht weten. Zo had ze ook in haar jeugd gewoond, in het gezin Ballast met haar drie zussen, op platteland met uitzicht. Ze had er heel wat kilometers moeten lopen. Pas toen ze zelf geld verdiende als arbeidster in de Twentse textielindustrie kon er een fiets af. Door zelf hard mee te werken bouwde ze met man Frederik Smelt langzaam maar zeker een eigen boerderij op naast de andere banen die hij had. Ze kregen een dochter en twee zoons. Haar man overleed al meer dan een kwart eeuw geleden, ze had daarna de boerderij met de jongens voortgezet. Met humor, een zekere eigen wijsheid en een opgeruimd karakter sloeg ze zich ook door de moeilijkheden heen, zoals die van een afnemende gezondheid en een zware operatie met nasleep in 2014. En als je erover doorvroeg  wilde ze wel iets zeggen over haar vertrouwen op de ‘hulp van Boven’. De kleinkinderen en intussen tien achterkleinkinderen gaan een leuke en betrokken opoe missen. Op woensdag 11 februari vond de uitvaartdienst plaats in de Grote Kerk in Vriezenveen en aansluitend de graflegging bij haar man op de begraafplaats aldaar. Ze is 88 jaar geworden. 

* 5 december 1922 - † 25 december 2013

Op de avond van Eerste Kerstdag 2013 is Jitsche (Jikke) van Dijk-Jaarsma overleden, op de Wierdezoom. Begin december was ze daar opgenomen na een val waarbij ze een schouderbreuk opliep. Ze is 91 jaar geworden. Ze was moeder van acht kinderen, twintig kleinkinderen en negen achterkleinkinderen. Jikke was in 1922 geboren op een boerderij op Schilligeham uit Friese ouders, als jongste van eveneens acht kinderen. Ze trouwde met Pieter van Dijk, ook een boer. Het was hard werken. De discipline die ze van huis uit mee had gekregen van vroeg opstaan en meehelpen op de boerderij nam ze ook mee in haar eigen gezin. Het had resultaat want het lukte om de boerderij uit te bouwen en de kinderen een goede basis voor de toekomst mee te geven. Minstens zo verantwoordelijk voelde ze zich ook voor hun geestelijke ontwikkeling. Kerk en geloof waren en bleven heel belangrijk voor haar en dat probeerde ze ook over te brengen.
Op haar 55ste verhuisde het echtpaar naar het dorp. In 2000 overleed haar man. Met het gemis van zijn bijsturing en de toenemende ouderdom werd dit de moeilijkste fase in haar leven. Ze genoot wel van tuin en zon. Bleef de verhuizing naar de flat bij Winkheem zo lang mogelijk uitstellen. En daar had ze het ook goed. Maar ze kon zo tobben, over de keuzes die de volgende generaties maakten, over de moeiten van de ouderdom en de moeilijkheden die er waren om haar heen. Ze maakte het zichzelf en anderen niet gemakkelijk. Toch bleef ze ook vrolijk handwerken voor de fancy fair van de kerk, onderhield ze een veelheid van contacten per telefoon en brief en ontvangst in haar flat en was ze wel degelijk blij met de aandacht van haar kinderen. En voedde zichzelf en anderen met goede woorden uit de bijbel, uit dagboeken en gedichten. Maar wat verlangde ze toch ook naar de rust, de eeuwige rust die God aan zijn mensenkinderen beloofd heeft! Moge zij die nu gevonden hebben.
Op maandag 30 december herdachten we haar in een dienst in De Poort, voordat we haar lichaam op de Algemene Begraafplaats neerlegden naast dat van haar man.

Ds. Harmen Jansen

Hendrikje Jansje van Essen
*22 oktober 1935 - †10 november 2016

Donderdag 10 november werd Henny onwel toen ze samen met haar man Piet onderweg was naar familie. ´s Avonds is ze in het ziekenhuis in Zutphen overleden. De laatste jaren had ze al een broze gezondheid, maar ze had een sterke wil. Een paar jaar na het overlijden van haar eerste man Jan Zandbergen had ze in Piet van de Leest opnieuw een grote liefde gevonden. Zoals ze die laatste dag onderweg waren, zo was hun leven in de vijftien jaar van hun huwelijk: heel veel samen en ook wel apart op pad om contacten te onderhouden in hun families en die van hun overleden echtgenoten. Maar ze genoten ook van samen thuis zijn aan de Garnwerderweg in de keuken met uitzicht over de weilanden. De kinderen en kleinkinderen ondervonden over en weer van hen grote hartelijkheid. Henny gaf ook aan het ´nieuwe´ deel van het gezin moeder- en omaliefde.
Ze was geboren in het Veluwse Epe op een boerderij. Tijdens de bezetting was ze nogal eens op pad met geheime boodschappen voor het verzet in haar schoenzolen verstopt: kinderen waren niet verdacht. Ze ontmoette Jan op een landelijke dag van de gereformeerde kerk. Ze ‘trouwde in’ bij haar schoonouders op de boerderij in Voorthuizen. Er kwamen vijf kinderen. Met de inwonende familieleden erbij was het een druk huishouden. Ze stond stevig in haar schoenen en was ook betrokken bij belangrijke beslissingen in het bedrijf. De kinderen hadden een opgewekte moeder die haar geloof niet oplegde maar voorleefde. In 1978 verhuisde het gezin naar een boerderij halverwege Winsum en Sauwerd. Later, toen Jan ziek werd, verhuisde het echtpaar naar het dorp, de kinderen waren intussen de deur uit. Jans overlijden was een groot verdriet, maar ze was en bleef actief op allerlei fronten in de kerk: kerkenraad, moderamen, vrouwengespreksgroep, Passage, PCOB, de Boekenkring. Wat een hartelijkheid heeft ze verspreid! Ze was vriendelijk, bedachtzaam, oprecht, soms overbezorgd, dankbaar voor de belangstelling die ze kreeg, verwonderd over de liefde die ze ondervond en in het bijzonder voor de onvermoeibare zorg van Piet. Ze gaat in brede kring gemist worden. Op 16 november hebben we in een dankdienst haar leven herdacht en haar opgedragen aan de liefde van de Eeuwige. Het Hooglied van de Liefde uit 1 Korintiërs 13 vatte precies samen wat ze geloofde, waar ze op hoopte en wat ze heeft mogen geven. Op een van de vele kleine briefjes waarop ze aantekeningen had gekrabbeld om te bewaren stond: "Mensen die leven uit verwachting zien verder. Mensen die leven uit liefde zien dieper. Mensen die geloven zien alles in een ander licht."

Harmen Jansen