Hendrikje Jansje van Essen
*22 oktober 1935 - †10 november 2016

Donderdag 10 november werd Henny onwel toen ze samen met haar man Piet onderweg was naar familie. ´s Avonds is ze in het ziekenhuis in Zutphen overleden. De laatste jaren had ze al een broze gezondheid, maar ze had een sterke wil. Een paar jaar na het overlijden van haar eerste man Jan Zandbergen had ze in Piet van de Leest opnieuw een grote liefde gevonden. Zoals ze die laatste dag onderweg waren, zo was hun leven in de vijftien jaar van hun huwelijk: heel veel samen en ook wel apart op pad om contacten te onderhouden in hun families en die van hun overleden echtgenoten. Maar ze genoten ook van samen thuis zijn aan de Garnwerderweg in de keuken met uitzicht over de weilanden. De kinderen en kleinkinderen ondervonden over en weer van hen grote hartelijkheid. Henny gaf ook aan het ´nieuwe´ deel van het gezin moeder- en omaliefde.
Ze was geboren in het Veluwse Epe op een boerderij. Tijdens de bezetting was ze nogal eens op pad met geheime boodschappen voor het verzet in haar schoenzolen verstopt: kinderen waren niet verdacht. Ze ontmoette Jan op een landelijke dag van de gereformeerde kerk. Ze ‘trouwde in’ bij haar schoonouders op de boerderij in Voorthuizen. Er kwamen vijf kinderen. Met de inwonende familieleden erbij was het een druk huishouden. Ze stond stevig in haar schoenen en was ook betrokken bij belangrijke beslissingen in het bedrijf. De kinderen hadden een opgewekte moeder die haar geloof niet oplegde maar voorleefde. In 1978 verhuisde het gezin naar een boerderij halverwege Winsum en Sauwerd. Later, toen Jan ziek werd, verhuisde het echtpaar naar het dorp, de kinderen waren intussen de deur uit. Jans overlijden was een groot verdriet, maar ze was en bleef actief op allerlei fronten in de kerk: kerkenraad, moderamen, vrouwengespreksgroep, Passage, PCOB, de Boekenkring. Wat een hartelijkheid heeft ze verspreid! Ze was vriendelijk, bedachtzaam, oprecht, soms overbezorgd, dankbaar voor de belangstelling die ze kreeg, verwonderd over de liefde die ze ondervond en in het bijzonder voor de onvermoeibare zorg van Piet. Ze gaat in brede kring gemist worden. Op 16 november hebben we in een dankdienst haar leven herdacht en haar opgedragen aan de liefde van de Eeuwige. Het Hooglied van de Liefde uit 1 Korintiërs 13 vatte precies samen wat ze geloofde, waar ze op hoopte en wat ze heeft mogen geven. Op een van de vele kleine briefjes waarop ze aantekeningen had gekrabbeld om te bewaren stond: "Mensen die leven uit verwachting zien verder. Mensen die leven uit liefde zien dieper. Mensen die geloven zien alles in een ander licht."

Harmen Jansen