Augustinus Cornelius van der Lubbe

*5 mei 1957 Den Haag - †17 april 2018 Den Andel

Guus was een kleurrijk mens. Hij groeide op in een rooms-katholiek gezin in Winterswijk. Vader was graficus, moeder heel sociaal voelend. Guus leerde het vak van zijn vader, maar zijn hart lag in het maken van beeldende kunst. Hij studeerde daarin met lof af. Hij was werkplaatsassistent op de kunstopleiding van Artez. Als ‘ijzerkunstenaar’ laste hij van oude stukken landbouwgereedschap vreemde vogels. Hij maakte graag ‘punky’ muziek met vrienden, of prachtige verstilde foto’s van het Groningse Hogeland.
De wereld zat volgens Guus niet goed in elkaar. Kon er dan wel een God zijn? Het leven ging hem niet gemakkelijk af. Met Nicolet kreeg hij drie kinderen, maar de eerste, Tim, moesten ze al snel aan de dood afstaan. En Guus worstelde met stoornissen die medicijngebruik nodig maakte. Het gezin ging door diepe dalen toen het eigenlijk op alle fronten mis met hem ging. Met elkaar hebben ze een weg gevonden om toch op elkaar betrokken te blijven.
Guus had een zorgzaam hart voor kwetsbare mensen en hechtte veel waarde aan vriendschappen. Hij was vrijgevig en gevoelig voor onrecht, maar ook geestig. Hij dacht terecht dat hij belangrijke waarden van die man van Nazareth wel trouw gebleven was! Uitgerekend op Goede Vrijdag kreeg hij in het ziekenhuis te horen dat hij niet lang meer te leven had. Zijn gezondheid was al slecht, maar dit was heel bitter. Met dochter Marieke in verwachting van een tweede kindje, en dochter Foske, half bij hem inwonend, een examen voor de deur had hij nog een taak! Hij vond toch aanvaarding en ruimte om liefdevol afscheid te nemen van zijn naaste familie en vrienden. En bij het Vaarwel in het overvolle kerkje van Westernieland met veel warme woorden van familie en vrienden klonken ook de woorden uit de Bergrede: ‘gelukkig de barmhartigen, want zij zullen barmhartigheid ondervinden.’

Harmen Jansen